"Fusbalowŏ zaraza w Łŏgewnikach"
Robi sie corŏz to cieplij, beztōż z kŏżdyj dziury zaczynŏ wyłazić corŏz to wiyncyj tego pierōństwa. Niy chcã im ubliżać, bo wiym, że to sōm ciynżko chore ludzie, nale trza ofyn pedzieć, iże problym je fest poważny. Wojna z fusbalowym prziwykym w Łŏgewnikach trwŏ już kupã lŏt i jeji kōńca durś niy widać. Rŏz za kedy przitrefi sie jakiś mały sukces, kery dŏwŏ nōm nadziejã na prziszłość. W naszyj krucjacie fest przidajni sōm tyż ludzie, kerzi swojim świŏdectwym dŏwajōm inkszym siyłã i inspiracyjõ do dalszego boju z tōm ôkropicznōm zarazōm. Jednym z takich bohatyrōw je Lyjo M., kery ekstra dlŏ wŏs zgodziōł sie poôsprawiać zy mnōm ô swojim destrukcyjnym prziwyku i ciynżkij terapiji. MICYNO: Powiydz nōm Lyjo, kedy sie tyn twōj problym zaczōn i jake bōły piyrsze symptōmy. LYJO M.: Ôd bajtla mie to brało, jak żech z kamratami wyłaziōł na plac. Durś my kopali bal, ôd rana do nocy. M.: I kaj żeście to nojczyńścij grali? L.M: Kaj yno szło. Na asfaltowym szpilplacu wele